ขณะที่ช่องของละครที่แต้วเล่นกำลังโฆษณา ก็เปลี่ยนมาดูไทยพีบีเอส
มาเจออีตาลุงที่เป็นต้นคิดแจกแทบเล็ทพูด ถึงกับลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น เอาหมอนปิดหน้า
ทำไมประเทศเราคนแบบนี้เยอะจัง และที่สำคัญ ดันเป็นคนที่มีอำนาจในการผลักดันให้เกิดนโยบายต่างๆ ด้วยสิ...
ละเหี่ยใจกับสิ่งที่ลุงคนนี้พูดไม่ทันหาย
ความควายก็เข้ามาแทรก
ตั้งใจไว้แต่แรกอยู่แล้ว ว่าจะดู “คุยกับแพะ” ซึ่งอาทิตย์นี้ว่าด้วยเรื่อง เหยื่อจากรถเมล์
พอพูดคำนี้ขึ้นมาแล้วก็ได้แต่ละเหี่ยใจต่อ
ข่าวอุบัติเหตุล่าสุดที่เกิดขึ้นมาจากรถเมล์ ก็คือที่แม่ลูกสองคนเดินกันอยู่ที่ฟุตบาท แล้วรถเมล์ก็พุ่งเข้ามาชน คุณแม่ผลักน้องพ้นรัศมีของรถที่พุ่งเข้ามา แต่คุณแม่โดนรถเมล์ชนเสียชีวิต
ขณะที่ดูน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด
ไม่ได้เวอร์แต่อย่างใด
รู้สึกว่า เฮ้ย นี่ชีวิตคนเดินถนนอย่างเราๆ กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายความประมาทของคนพวกนี้เหรอวะ
ก็รอรถเมล์อยู่ที่ป้ายดีๆ เดินอยู่บนฟุตบาธดีๆ นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์อยู่ดีๆ...
ลองนึกถึงจิตใจคนเป็นพ่อเป็นแม่ดูว่า เฮ้ย ลูกเราออกจากบ้านไปแล้ว มันต้องเดินไปรอรถเมล์ อยู่ดีๆ วันนึงคนขับมันประสาท ประมาท ขับพุ่งขึ้นมาบนฟุตบาธรึเปล่า
เฮ้ย แล้วตอนที่ลูกเรากำลังจะก้าวขึ้นบันไดประตูรถเมล์ มันจะรีบไปไหนของมันแล้วกระชากตัวออกไป ลูกเราจะหล่นลงมาที่พื้นรึเปล่า
แต่ถ้าลูกเราทรงตัวดี ก็คงไม่เป็นไร แต่เฮ้ย แล้วตอนที่ลูกเราจะลงล่ะ มันจะกระชากตัว (รีบไปไหนของมันอีก) แล้วลูกเราจะหล่นลงมารึเปล่า
จริงๆ ไม่ต้องคิดถึงในฐานะของคนที่เป็นพ่อแม่ เราในฐานะที่เป็นลูก ไม่มีตังค์ ไม่มีปัญญาซื้อรถให้แม่ใช้ยังกลัวเลย เฮ้ย เวลาแม่เราไปไหนขึ้นลงรถเมล์จะเป็นอะไรรึเปล่าวะ กลัวไปหมดอะ
หลังจากดูรายการนี้เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับขนส่งมวลชนทางบกเยอะแยะ ไม่ว่าจะเป็น กระทรวงคมนาคม ขนส่งทางบก ขสมก ถ้าแย่งกันทำงานจะดีใจมาก แต่นี่เกี่ยงกันว่าใครจะรับผิดชอบ แล้วจะมีผู้บริหารหน่วยงานเหล่านี้ไว้ทำซากอะไร ยุบไปให้หมด
จะมีอีกกี่อุบัติเหตุ กี่ศพ รถเมล์ไทยก็คงไม่เปลี่ยนแปลงอะไร
ตราบใดที่ผู้บริหารขสมก ยังคงขับรถไปทำงาน (แล้วจะเห็น จะรู้มั้ยล่ะว่าความจริงแล้วชีวิตของคนเดินถนนที่เขายังต้องอาศัยรถเมล์แบบนี้มันเป็นยังไง)
ตราบใดพนักงานขับรถยังคงไม่มีจิตสำนึก (มีอีกกี่ชีวิตที่อยู่หลังเบาะพวกคุณ)
คนกรุงเทพฯ กำลังหวัง (มากไปใช่มั้ย) ที่จะได้นั่งรถเมล์ที่ปลอดภัย
