เมื่อวันเช้าวันจันทร์ที่ผ่านมา เกิดความรู้สึกไม่อยากไปทำงานอย่างรุนแรง
ระหว่างที่นั่งสองแถวจะไปต่อรถตู้ตรงแกรนด์ฯ ถามตัวเองมาตลอดทางว่า “เรากำลังทำอะไรอยู่”
ก่อนหน้านี้มันยุ่งมาก ยุ่งจนไม่มีเวลาให้มาถามตัวเองว่า “ทำอะไรอยู่”
มีแต่คำถามที่ว่า “เฮ้ย เราต้องทำอะไรต่อไป” “พรุ่งนี้จะทำนู่นนี่นั่นทันมั้ย(วะ)”
แต่อยู่ๆ คำถามนี้ก็ลอยเข้ามา..ในเช้าวันจันทร์
พอก้าวขึ้นรถตู้ก็คิดได้ว่า “ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ได้การแล้วล่ะ”
ควักอะเดย์ขึ้นมา พลิกไปท้ายเล่มหาคอลัมน์พี่นิ้วกลม 20somethingทันที
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล (สาบานว่า ไม่ได้เวอร์แต่ประการใด อยากส่งโปสการ์ดไปหาพี่เขาแล้วบอกว่า “ขอบคุณมากๆ ค่ะ”)
ถ้ามีอะไรสักอย่างที่เด็กจบใหม่อย่างเรา(เราท่านๆ)ไม่ควรพลาด
20somethingของพี่นิ้วกลมในอะเดย์ฉบับ128 นี่แหละ
...คำถามสำคัญในช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาที่เรายังเป็นหนุ่มเป็นสาว มิน่าจะใช่คำถามว่า
“เราจะได้เงินเดือนเท่าไหร่” แต่น่าจะเป็น “เราจะได้อะไรบ้าง” จากการเข้าไปทำงานในที่แห่งนั้น
เพราะ “อะไร” ที่ได้มานั่นเองที่จะนำมาซึ่ง “เท่าไหร่” ในอนาคต
เช้าวันนั้นเราไปทำงานด้วยหัวใจพองโต พร้อมที่จะเรียนรู้วิธีการทำงานและก็พยายามเต็มที่ในหน้าที่ความรับผิดชอบของตัวเอง
ปล.แต่สงสัยจะโหมเกินไปหน่อย วันพุธเดี้ยงเลย
