รองเท้าแม่กับฉัน
โปรดใช้วิจารณญาณ ในกาาร(จะ)สูดดม(กลิ่นรองเท้า)
ภาพที่เห็นด้านบนคือ รองเท้าผ้าใบของฉัน (ทางขวา) และรองเท้าหนังของแม่ (ทางซ้าย)
มันถูกวางอยู่ในสภาพนั้น โดยไม่ผ่านการจัดวาง เหมือนการจัดตั้งของม็อบบางกลุ่ม
ฉันกับแม่เพิ่งกลับมาถึงบ้าน (หลายชม. แต่อยากจะพูดว่า "เพิ่งกลับมา" โอเคมั้ย?)
ตอนนี้ทั้งบ้านอบอวลด้วยกลิ่นแกงส้มผสม หน่อไม้ดอง และอาจจะมีปลาร้าด้วย
แม่เจ็บไปเล็กน้อยที่ไม่ได้ถามคนขาย เราเสียใจเล็กน้อยเช่นกัน ที่กินได้ไม่เยอะ
แม่ไปซื้อของที่เดอะมอลล์ หิ้วของกลับมาเยอะมาก เยอะกว่าฉันที่หิ้วของกลับมาเองเวลาไปซื้อของวันอาทิตย์เสียอีก
แม่นั่งรอฉันอยู่หน้าบ้าน ตอนมาถึง แม่โทรมา ฉันกำลังอยู่บนรถตู้ซึ่งแล่นอยู่บนทางด่วน
โดยที่ข้างๆ เป็นผู้ชายที่ความน่ากลัวอยู่ในระดับ ที่ฉันหลับไม่ลง แม้ว่าฉันจะง่วงมากแค่ไหนก็ตาม
(คือ แม่งนั่งกินที่ และดูเมายาหน่อยๆ มิน่าคนที่ขึ้นมาก่อนพร้อมใจกันเว้นที่นี้ไว้ให้ฉัน)
เมื่อฉันมาถึงหน้าหมู่บ้าน (โอ้ เมิงข้ามทุกสรรพสิ่งและมาถึงหน้าหมู่บ้านเร็วมาก)
ฉันกับแม่เอาของใส่ตะกร้าหน้าจักรยาน และขี่ไปพร้อมกัน ลมเบาเย็นสบาย เป็นเวลาใกล้ๆ จะสีทุ่ม
กลับมาถึงบ้านทันดู "ลำยอง" พอดี ..จบ
แม่ขี่จักรยาน ใส่รองเท้าหนังคู่เก่ง (ต้องเก่งเพราะมีอยู่ไม่กี่คู่ ไว้จะพาแม่ไปดูนะ)
ใส่กางเกงแอโรบิค เสื้อยืด ทุกคนที่เจอมักจะถามแม่ว่า "ไปออกกำลังกายที่ไหน?"
บางทีก็อยากตอบไปว่า การที่ก้าวเท้าออกจากบ้านมาโดยไม่ได้นั่งรถเก๋งเฉิดฉาย ก็ถือว่าเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่งแล้วนะจ๊ะ
แม่และฉันไม่มีตังค์ไปฟิตเนสหรอกจ้ะ
รองเท้าแม่กับฉัน..
