ไบต์ตัวเล็กๆ อย่างเรา ทำมาสามเดือน ความซวยก็บังเกิด..
เช้าวันหนึ่งขณะอยู่บนรถเมล์ ควานหาไอดีการ์ดในประเป๋า แทบจะคว่ำกระเป๋าเทออกมากลางรถเมล์ ก็หามีไม่
ชิบหายแล้ว เอาไปไว้ไหนวะเนี่ย โทรหาแม่ให้ช่วยหาในกระเป๋ากางเกงยีนส์ที่ใส่เมื่อวานก็ไม่เจอ - -"
โอ้ว กอด จะเป็นลม
มาถึงที่ทำงาน บอกพี่บิ๊กกับพี่อุ พี่อุแนะนำว่าให้กลับไปหาที่บ้านก่อน
เช้าวันจันทร์บอกพี่บิ๊ก พลิกบ้านหาแล้วนะ ไม่มีจริงๆ - พี่บิ๊กแนะนำให้ไปบอกคุณทางออก (นายญี่ปุ่นที่โคตรใจดี และน่ารักมากกก)
คุณทางออกทำหน้าช็อก - -" นั่นทำให้เราช็อกยิ่งกว่า
คุณทางออกโบ้ยไปให้คุณโฮ (เบอร์2 ของแผนก) เราโดนเรียกไปสอบโดยมีพี่อุมาช่วยเป็นล่ามให้
คุณโฮบอกว่าต้องเขียน report ส่งเบื้องบน - -" เพราะมันเป็นเรื่องค่อนข้างใหญ่(มาก)
จะเป็นลมรอบที่สอง
มองโลกในแง่ดี - ให้นึกถึง "มองโรคในแง่ดี" คอลัมน์ของคุณหมอในอะเดย์
เราเลยได้ฝึกการเขียนภาษาญี่ปุ่นอีกครั้งหลังห่างหายไปตั้งแต่จบ ไม่ใช่สิ ล่าสุดคือช่วยมะยม(น้องที่สอน)แต่งเรียงความ
ภาษาที่ใช้อย่างกับเด็กม.ปลาย - อายโคตร รูป てมากันให้พรึ่บ ไม่มีฟอร์มของภาษาเขียนใดๆ ทั้งสิ้น - -"
อ.อิไมมาเห็นคนอยากเอาเกรด C+ คืนแล้วแจก D แทน (หรือไม่ก็ให้ F ไปเลย)
ความอับอายยังไม่จบสิ้นแค่ต้องเขียน report บรรยายอย่างโคตรละเอียด (ขนาดที่แอนนาแซวว่าแทบจะบอกสายรถเมล์ที่ขึ้น และพี่อิงบอกว่า น่าสงสารมาก) ให้นายช่วยกัน เอ่อ..ชื่นชมในความสะเพร่า (เพราะเราเอาไอดีการ์ดใส่กระเป๋าหลังกางเกง เป็นไอดีการ์ดเปล่าๆ) เจ้า report อันนี้ก็จะถูกส่งไปยังเบื้องบน
และ..ถูกบรรจุเป็นหนึ่งในหัวข้อของการประชุมอันยืดยาวของเย็นวันหนึ่ง - -"
ใน report นายบอกให้เขียนเล่าถึงสถานที่ที่ไป ทำอะไร ที่ไหนกับใคร โดยละเอียด
แล้วก็แนะนำว่าสิ่งสำคัญ คือการแสดงความรู้สึกผิด และบอกถึงวิธีการป้องกัน
จึงเป็นที่มาของสิ่งนี้ ซึ่งมีสปอนเซอร์ที่น่ารักอย่างพี่บิ๊กนั่นแล 55 (เอาไว้ห้อยกับคอตลอดเวลา หรือว่าจะใส่กระเป๋าเป้ทันทีที่เข้ามาถึงที่ทำงานก็ตามใจครับผม)
