ประสบการณ์

หายจากการเขียนบล็อกไปนาน..และก็ไม่ได้แวะเข้าไปอ่านบล็อกเพื่อน นอกจากจะไม่มีอะไรเข้ามาเติมใส่สมองแล้ว อะไรที่มีอยู่ในหัวน้อยอยู่แล้ว ยิ่งค่อยๆ หลุดหายไปอีก

จำได้มั้ย?

เราเคยบอกเพื่อนๆ ไว้ว่า เป้าหมายของการเรียนวิชานี้ของเราคือ"กล้าพูดกับคนญี่ปุ่น" ตอนนั้นอาจารย์กนกวรรณถามว่า ความกลัวของเราอยู่ในระดับไหน

ตอนนั้นเราเองก็อธิบายไม่ถูก เลิกเรียนวันนั้นก็คุยกับฝน และได้คำตอบแบบ 具体的 ว่า

"ระดับที่ทำทุกทางเพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอกับคนญี่ปุ่น"

เราเป็นแบบนั้น..แหละ

วันที่พรีเซนต์หัวข้อเราบอกเพื่อนๆ ไว้ว่า เราจะบรรลุเป้าหมายนั้นด้วยการไปทำงานพิเศษที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ร้านนี้ตั้งอยู่แถวๆ อาคารเสริมมิตร(ก็ไม่ใช่แถวๆ หรอก ใต้อาคารเสริมมิตรเลยล่ะ) ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นชาวญี่ปุ่น เจ้าของและผู้จัดการร้านเป็นคนญี่ปุ่น

ร้านนี้เป็นร้านของเพื่อนของเพื่อนเซนเซอีกที เซนเซพาเราไปกินอาหารที่ร้านนี้และก็คุยกับเพื่อนๆ เซนเซ ทั้งหมด 2 ครั้ง ครั้งสุดท้าย (19 ธค. 52) เซนเซตั้งใจว่าจะให้พบกับผู้จัดการร้าน เพื่อที่จะคุยรายละเอียดแต่ดูเหมือนว่าเขาจะยุ่งๆ และเราก็พูดตะกุกตะกัก เขาพูดด้วยสปีดเดียวกันกับที่คุยกับคนญี่ปุ่นด้วยกันเอง เขาถามอะไรเราก็ไม่รู้เรื่อง เขาจึงนัดให้มาคุยอีกทีวันศุกร์ที่ 8 ม.ค. 53

หลังจากนั้นวันที่ 4 ม.ค. 53 เราก็ได้รับทราบข่าวดีจากเซนเซว่า ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเค้าไม่ต้องการคนแล้ว ~ 従業員がいらない อะไรสักอย่าง และเหมือนเขาคงไม่อยากจะให้เสียใจมั้ง..เขาก็เลยบอกว่าวันศุกร์กับเสาร์ที่เราสามารถมาทำได้เนี่ยนะ วันศุกร์คนเยอะมาก งานก็ยุ่งคงไม่ได้ฝึกภาษา และวันเสาร์ก็ไม่ค่อยมีคน จะมีก็ตอนมืดๆ...เง้อออ เซนเซก็ใจดีมากๆ (ไม่รู้ว่าะจะบรรยายความใจดีของเซนเซยังไงดี..) เซนเซก็บอกว่าเดี๋ยวจะช่วยหา ร้านใหม่ให้ เป็นร้านขายของที่ระลึก เจ้าของร้านเป็นเพื่อนเซนเซเอง เดี๋ยววันศุกร์นี้ไปดูกัน(ซึ่งก็คือวันที่ 8 ม.ค.53 นั่นเอง)

วันที่ 8 ก็ไปร้านขายของที่ระลึกที่ว่ากับเซนเซ โห..จะมีคนมั้ยเนี่ย มันอยู่ในซอย ที่อยู่ในซอยอีกที แถวๆ สถานีพร้อมพงษ์ (ซ.สุขุมวิท 39) เซนเซก็พาไปรู้จักเจ้าของร้าน ซึ่งเป็นผู้ชายชาวญี่ปุ่น (ได้แต่คิดในใจว่า ตายแน่ๆ ปกติก็ฟังไม่รู้ เรื่องอยู่แล้ว ยิ่งเป็นผู้ชายพูด เรารู้สึกว่าฟังยากกว่าปกติ คงมีแต่อาจารย์นะกะยะมะ ท่านเดียวที่เป็นผู้ชายชาวญี่ปุ่นที่เราฟังรู้เรื่อง) จากนั้นก็คุยกับพี่คนไทยที่เป็นคนดูแลร้าน พี่เค้าพูดอยู่2-3คำ แล้วก็บอกว่าอาทิตย์หน้ามาเริ่มได้เลย พอออกจากร้านเซนเซก็ชวนไปที่บ้านเซนเซ

ตื่นเต้น..ได้ไปบ้านคนญี่ปุ่นด้วยล่ะ 555

บ้านเซนเซอยู่ที่อพาร์ทเมนท์แถวๆ สถานีพร้อมพงษ์แต่ว่าเข้าไปสลับซับซ้อนมาก เลยจำไม่ได้ว่าอยู่ซอยไหน ต้องนั่งมอไซค์รับจ้างเข้าไป ก่อนเดินไปที่วินมอไซค์ ตกใจเล็กน้อย รู้สึกเหมือนเดินมากับหัวหน้าแกงค์ ไม่ว่าจะเดินผ่านร้านขายผลไม้ ร้านกับข้าวหรือร้านซ่อมนาฬิกา พี่ๆ ทุกร้านทักเซนเซกันหมด 555

ก่อนเข้าบ้านเซนเซ ได้พูดว่า おじゃまします。เป็นครั้งเดียวที่รู้สึกว่าพูดภาษาญี่ปุ่นได้ถูกต้องจริงๆ จากนั้นก็นั่งคุยกับเซนเซไปเรื่อยเปื่อยตั้งแต่บ่ายๆ จนถึง 5 โมงกว่าๆ ความจริงแล้ว เซนเซเป็นคนชวนคุยซะส่วนใหญ่ ส่วนใหญ่ก็เข้าใจว่าเซนเซกำลังพูดเรื่องอะไร แต่ว่าไม่ได้เข้าใจทั้งหมด คุยตอนนั้นรู้สึกว่าปัญหาคือ ไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไง ต้องใช้ไวยากรณ์อะไรอยู่ดีๆ ก็นึกศัพท์ไม่ออก ทั้งๆ ที่อยากพูดอะไรตั้งเยอะแยะ

มีอยู่เรื่องนึงเราจำได้สนิทใจเลย ไม่รู้อยู่ดีๆ ไปคุยกันเรื่องสงครามโลกครั้งที่สองได้ยังไง เซนเซก็ถามเราว่าเรารู้สึกกับคนญี่ปุ่นยังไง..โห ต่อให้ตอบเป็นภาษาไทยเราว่ายังตอบยากเลยนะ เรื่องของสงคราม เราว่ามันเปราะบางเกินกว่าจะพูดอะไรมั่วๆ สั่วๆ ออกไปแบบที่เราชอบพูด เราอาจจะพูดผิดพูดถูกจนมั่วไปหมด ก็เลยหลีกเลี่ยงไม่พูดดีกว่า

เซนเซเล่าให้ฟังว่า ลูกของเซนเซเรียนอยู่โรงเรียนนานชาติที่เมืองไทย มีอยู่วันนึง ลูกเซนเซกลับมาที่บ้านเล่าให้เซนเซฟังว่า ถูกเพื่อนคนเกาหลีด่าเรื่องที่ญี่ปุ่นก่อสงคราม แล้วเข้าไปทำร้ายคนเกาหลี และก็ยึดครองประเทศเกาหลี ลูกเซนเซต้องโค้งอยู่หลายรอบเพื่อขอโทษคนเกาหลีคนนั้น เซนเซบอกว่าที่ญี่ปุ่นเขาไม่ค่อยสอนเรื่องเกี่ยวกับเหตุการณ์สงครามโลกครั้งที่สองให้กับเด็กเท่าไหร่ ลูกเซนเซ

ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องนี้

ฟังแล้ว..รู้สึกแย่ ไปเลย สำหรับเราแล้ว เราว่ามันเป็นเรื่องของอดีต

ความจริงแล้ว เราตั้งใจจะมาเขียนเรื่องที่ไปทำงานที่ร้านขายของที่ระลึกนี่นา...

เมื่อวานเป็นวันที่ 4 แล้วที่เราไปทำงานที่ร้านขายของที่ระลึก ร้านนี่ชื่อว่า near equal ตั้งอยู่ที่ซ.สุขุมวิท 39 เป็นร้านขายของที่ระลึก (แต่เรางงว่าทำไมเซนเซอธิบายให้เราฟังว่าร้านนี้เป็น 雑貨屋 ทั้งๆ ที่เราว่ามันเป็น お土産店แน่ๆ) เซนเซบอกว่า ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนญี่ปุ่น ไม่เห็นจริงเลย มีแต่คนญี่ปุ่น ต่างหาก ทำงานมา 4 วัน เจอลูกค้าคนไทย 1 คน ฝรั่ง 1 คน นอกนั้นเป็นคนญี่ปุ่นหมดเลย ที่งงคือ เค้าหาร้านเจอกันได้ยังไง ทั้งๆ ที่มันต้องเข้าซอยมาอีก และเราก็ได้คำตอบโดยบังเอิญ เมื่อมีลูกค้าคนนึงถือไกด์บุ๊ค แล้วก็พยายามถามเราว่ามีพวงกุญแจ...มั้ย ...คืออะไร สักอย่างที่เราฟังไม่รู้เรื่องเค้าก็เลยเปิดไกด์บุ๊คให้ดูรูปสิ่งที่เขากำลังพูดถึง นั่นก็คือพวงกุญแจรูปจิ้งจกนั่นเอง (มันเป็นลูกปัดเม็ดเล็กๆ ร้อยเป็นรูปจิ้งจกน่ะ ไม่ใช่จิ้งจกยางแบบที่เห็นกัน) เพราะที่นี่ลงโฆษนาไว้ในไกด์บุ๊คของคนญี่ปุ่นนั่นเอง จึงทำให้นักท่องเที่ยวรู้จักที่นี่

ตั้งแต่มาทำงานที่นี่ก็ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะ และก็พบเจอปัญหามากมายพอเจอกับคนญี่ปุ่นจริงๆ เข้า รู้สึกว่า..เฮ้ย พูดไม่ได้เลย นี่เรียนมา 6 ปีแล้วจริงๆ รึป่าวเนี่ย เป็นภาษาญี่ปุ่นที่ใช้การไม่ได้เลย อยากจะพูดกับเค้าว่า ให้ห่อเป็นของขวัญด้วยมั้ยคะ ก็จะมี เวิร์บ และคำนาม หลุดออกมาเป็นคำๆ ไม่มีรูปจบประโยคใดๆ ทั้งสิ้น แค่ プレゼントとして　包んで...ไม่รู้ว่าจะจบประโยคยังไงดี

แต่พอลูกค้าได้ยินคำว่า プレゼントเค้าก็เข้าใจแล้ว ก็จะ　はいはいはい

หรืออย่างอยากจะบอกว่าฝากของได้นะคะ เมื่อวันแรกเราพูดกับลูกค้ารุ่นคุณยายว่า お待ちしましょうか แต่ก็รู้สึกแปลกๆ เพราะเราก็ไม่ได้ถือให้เค้า แค่รับมาและมาวางไว้หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน เมื่อวานเจอลูกค้าหิ้วของเยอะมาก พอดีเค้าเดินอยู่แถวๆ เคาน์เตอร์ที่เรายืนอยู่ เราก็เลยเดินเข้าไป และพูดว่า ここにおいてもいいです。พุดจบก็นึกถึงเรื่องที่อาจารย์กนกวรรณเพิ่งเล่าให้ฟังในห้องไป ที่มีคนบอกอาจารย์อิไวว่าใช้ห้องนี้ได้ตามสบายแต่เค้าไปพูดว่า この部屋を使ってもいいです。ซึ่ง てもいい เป็นรูปเกี่ยวกับการขออนุญาต　~ เอาแล้วไง ลูกค้าจะเข้าใจผิดมั้ยเนี่ยแต่ลูกค้าไม่ว่าอะไร เค้าก็ยิ้มๆ และก็บอกขอบคุณใหญ่เลย

ตลกดี เราพยายามคุยกับลูกค้าเป็นภาษาญี่ปุ่น เพื่อที่จะทำให้เค้ารู้ว่า หนูพอพูดได้บ้างนะคะ ถ้าไม่ถนัดภาษาอังกฤษ (ซึ่งหนูก็ไม่ถนัดเหมือนกัน 555) ก็ใช้ภาษาญี่ปุ่นก็ได้ เค้าก็พยายามจะ พูดภาษาไทยกับเรา เพื่อที่จะทำให้เรารู้ว่าเค้าก็พอพูดภาษาไทยได้บ้างเหมือนกัน 555 บางที ลูกค้าถามเราเป็นภาษาอังกฤษ เราตอบเค้าเป็นภาษาญี่ปุ่น แล้วเค้าก็ถามเรากลับมาเป็นภาษาอังกฤษอีกที ซึ่งก็ทำให้เราเข้าใจแจ่มแจ้งเลย ว่าภาษาญี่ปุ่นของเรามันคงจะแย่จริงๆ

ที่แย่ที่สุด คือเรื่องที่เจอเมื่อวาน พี่ที่ร้านอีกคนออกไปคีย์ข้อมูลสินค้า เราก็เลยต้องเฝ้าร้านคนเดียวมีลูกค้าชาวญี่ปุ่นผู้ชาย 3 คนเข้ามาในร้าน น่าจะประมาณไม่เกิน30 นิดๆ ล่ะมั้ง เค้าก็เดินดูนู่นดูนี่ เราก็อยู่ที่เคาน์เตอร์ มีผู้ชายคนนึงมาหยุดเดินดูสเปรย์ที่วางเรียงอยู่เยอะๆ และเค้าก็หยิบขึ้นมาอันนึง แล้วถามเราว่า "อะไร" เอาแล้วไง เราก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร อารมณ์มันเหมือน สเปรย์ ที่ฉีดให้มีกลิ่นหอม เห็นที่ขวดมันเขียนอะไรอโรมา สักอย่าง ทำนองนี้ แต่เราไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ก็เลยตอบเค้าว่า "สเปรย์ปรับอากาศ" ...เค้าทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ เราก็เลยคิดว่าเค้าคงไม่เข้าใจภาษาไทยมั้ง

เลยพูดภาษาญี่ปุ่นแบบงงๆ โง่ๆ ไปว่า いい匂いが出る เค้าก็หัวเราะออกมานิดนึง..เราก็เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว เราลองพลิกขวดอ่านดู เขาเขียนว่ามันเป็น spa product ก็เลยบอก เขาว่า spa product ไม่รู้จะบอกไปทำไมเหมือนกัน เพราะมันก็เขียนอยู่ เขาก็ ฮะ ฮะ เหมือนไม่เข้าใจ..และก็พูดคำว่า สปะ สปะ เราอ่านไปเรื่อยๆ ก็เจอที่เค้าเขียนเป็นภาษาอังกฤษ ประมาณว่า use in the car อะไรสักอย่าง น่าจะใช้ในรถได้ อะไรทำนองนี้มั้ง ก็เลยพูดไปว่า 車の中に使えるและก็กำลังจะพูดว่า と書いてあります แต่ยังไม่ทันได้พูดลูกค้าคนนั้นก็หัวเราะก๊ากออกมาเลย เป็นเสียงหัวเราะที่ดังมาก และก็เรียกให้เพื่อนอีกสองคนหันมา แล้วพูดกับเพื่อนว่า

車の中に使えるだってแล้วสองคนนั้นก็หัวเราะตาม หัวเราะกันอยู่นานมาก ตอนนั้นไม่มีลูกค้าคนอื่นในร้านเลย เราได้แต่ยืนนิ่ง และก็งง ตอนนั้นเริ่มรู้ตัวแล้วว่าคงพูดะไรโง่ๆ ออกไป แล้วสามคนนั้นก็พูดอะไรกันต่อ เราฟังไม่รู้เรื่อง รู้แต่ว่ารู้สึกแย่มาก เหมือนโดนรุมหัวเราะเยาะ อยากจะร้องไห้ออกมาเดี๋ยวนั้นเลย แล้วถามว่า การที่คนต่างชาติพูดภาษาของคุณผิดๆ มันตลกขนาดนั้นเลยหรอ (ใจนึงก็คืดว่า จะตะโกนออกไปว่า そんなにおもしろいですかแต่ก็กลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไปอีก ถ้าผิดอีกก็โดนหัวเราะเยาะอีก ก็เลยได้แต่เงียบ และก็ก้มหน้า) นึกว่าเรื่องแบบนี้มีแต่ในละครซะอีก พอสามคนนั้นออกไป อยากจะร้องไห้มันเดี๋ยวนั้นเลย

วันนี้ทำการบ้าน志望理由書 และก็เขียนบล็อกเสร็จ ตั้งใจจะพักผ่อนตามอัธยาศัย และก็นอน

พรุ่งนี้ค่อยลุย

..หึๆ จะไม่ให้ใครมาทำแบบนั้นกับเราได้อีกแล้ว คราวนี้ล่ะ เราจะหาข้อมูลเกี่ยวกับคำหรือรูปแบบประโยคที่ใช้ในร้านขายของไปฝึกจริง..นึกถึงเรื่องนั้นทีไร เจ็บใจมากๆ ให้ตายเถอะ มีคนแบบนี้ในโลกด้วย